ما زنده از آنیم که آرام نگیریم

بسم الله الرحمن الرحیم

جریان های دانشجویی از ابتدای به وجود آمدن خود همواره با فراز و فرود هایی همراه بوده است. وجه بارز این گروه ها قبل از انقلاب مبارزه با نظام شاهنشاهی بود که در پازلی بزرگتر که مبارزه با آمریکا بود قرار میگرفت. چیزی که آن سال ها غالبا به مبارزه با امپریالیسم تفسیر میشد و نشات گرفته از گروه های چپ بود. بعضا عنوان شد که مبارزه گروه های مسلمان با آمریکا نیز نسخه ای تقلبی از از مبارزه چپ ها با آمریکا بوده است. اما این گزاره به مرور زمان و با وقوع انقلاب اسلامی رنگ باخت. اوج مواجهه ی جریان مسلمان انقلابی با آمریکا در 13 آبان سال 58 و در جریان تسخیر سفارت رخ داد. از آن پس وجه مبارزه با آمریکا در جریان دانشجویی و در کشور و بین جریان های سیاسی قوت گرفت و جنایت های مکرر آمریکا به این جبهه گیری دامن زد.

اگر بخواهیم جریان مبارزات ضدآمریکایی -که بعد تر در یک مختصات دینی نام مبارزه به استکبار را به خود گرفت- بررسی کنیم بی شک این جریان در دوره هایی افول قابل توجهی داشت و این افول بی ربط به دولت ها و مشی آن ها نبود.

ما، هسته ای و رهبری (1)

با روی کار آمدن دولت جدید و مشی آن در سیاست خارجی سوالی پیش آمد که نسبت این مذاکرات با نظرات رهبر انقلاب چیست؟

اگر بخواهیم توجهی به صحبت های رهبری قبل از انتخابات سال92 نکنیم و صرفا حرف های ایشان را در روزهای بعد از انتخابات در نظر بگیریم در ظاهر با نوعی دوگانگی مواجه میشویم. دوگانه ای که از طرفی به حمایت از تیم مذاکره کننده واقدامات آن میپردازد و از طرفی بدبینی نسبت به اصل مذاکره و هم نسبت به آمریکا را بیان میکند. در این جا برای کسانی که نظر رهبری را برای خود حجت میدانند سوالاتی پیش می آید. از طرفی منتقدین اشکالاتی به مذاکرات و رویکرد دولت میگیرند و آن‌ها را بزرگ و مهم میدانند. از طرفی موافقان دولت با استناد به به بعضی جمله های رهبری میگویند رهبری از مذاکرات حمایت کرده و در جریان آن است. بیایید چند نمونه از مواضع رهبری را که ظاهرا دوگانه اند بررسی کنیم.

مذاکره با آمریکا و جایگاه نقش و نظر مردم

ذهن انسان ها پیچیده است و نمی توان هیچ دو نفری را یافت که در موارد مختلف عینا مثل هم فکر کنند، بگذریم که اندیشیدن هر فرد بسیار وابسته به اطلاعات و محیطی است که در آن قرار می‌گیرد و دو فرد حتی اگر برادر باشند لزوما در مسائل یکسان مثل هم نمی اندیشند.

با این که نمی توان گفت انسان ها در موضوعات مختلف لزوما مثل هم نمی اندیشند، اما در هنگام انتخاب، میتوان کلیت و دایره‌ای را مشخص کرد که بعضی از افراد انتخاب کننده از آن دایره خارج نشوند و این مشترکات کلی است که گروه ها را به وجود می آورد. در واقع اگر دو نفر از بین محدوده های مختلف هر دو محدوده ی خاصی را انتخاب کنند، لزوما به این معنا نیست که در تمام جزئیاتِ آن هم نظر هستند.

گرگ‌سالی

من یک چوپان زاده‌ام، با پدرم صبح‌ها به صحرا می‌رفتیم، میش‌ها را می‌چراندیم و عصر ها برمی‌گشتیم. غروب یک روز دلگیر گرگ‌ها به گله زدند، گله را دریدند، پدرم را هم. و مرا هم زخمی کردند. با دو چشم خود خوی‌درندگی شان را دیدم، چشم‌های خشم آلود و چنگال‌ها و دندان‌های خونین‌شان را هم. جان دادن پدرم را هم.

بعد رفتند آن طرف‌تر جام‌های شیشه‌ای به دست گرفتند و با خون پدرم و میش‌ها مست شدند، رقصیدند، قهقه‌ی مستانه‌شان هنوز شب‌ها کابوس من است...

مردم شهر همه ناراحت و اندوهگین شدند، هر کدام خواستند پدری کنند برایم. فردای آن روز گرگ‌ها کت و شلوار به تن کردند، کراوات زدند، عطر و ادکلن زدند و به شهر غمزده آمدند. سه روز عزای عمومی اعلام کردند، اشک تمساح ریختند و حسابی مورد اکرام مردم واقع شدند. چشم‌های ترسناک‌شان را شناختم، فریاد زدم، شیون کردم و به کنج خانه خزیدم. به مردم گفتم اینان قاتلان پدرم هستند، کسی باور نکرد و مرا مجنون خواندند... از آن پس هرچند یک بار به شهر حمله می‌کردند، مردم را می‌دریدند و بعد خود را نگران مردم نشان می‌دادند. کسی هم نفهمید که گرگ‌ها فقط لباس عوض کرده‌اند...

قهقه‌ی مستانه‌شان هنوز شب‌ها کابوس من است...

پی‌نوشت1 : برای نبضِ دوست داشتنی، نشریه بسیج دانشکده فنی

پی‌نوشت2: دو شماره اخیر نبض درباره مذاکره با آمریکا

اولی

دومی