انتخابات تمام شد و دو هفته ای هم از آن گذشته است. اصلاح طلب ها در تهران سی بر صفر پیروز شدند و در انتخابات خبرگان نیز آقای جنتی 16م شد و بقیه از لیست منسوب به هاشمی و مورد حمایت خاتمی رای آوردند. کم نشنیده ام که حضور آقای جنتی در رده 16م تقلب نظام بوده است و او هم نباید رای می آورده است!
از نتیجه انتخابات ناراحت نیستم اما طبیعتا از اینکه در لیست اصولگراها و خارج از این لیست عده ای بودند که شایستگی نمایندگی مجلس را داشتند و در مجلس غایب اند خوشحال نیستم!
تحلیل های زیادی درباره انتخابات صورت گرفته است. عده ای گفتند تهران غرب زده شده است و در همین اردوی تشکیلاتی امسال بسیج فنی شهبازی و اشتری میگفتند این حرف مزخرف است که تهران ضد انقلاب است و غرب زده شده است و طبقه متوسط شهری و از این حرف ها. اما به نظرم حرف بیراهی نیست و اینکه بخشی از اصولگرایان لااقل به واسطه انتخابات و سیلی محکمی که به گوششان خورده است تازه یاد این افتاده اند که همه چیز سخنرانی و موضع گرفتن و دشمن تراشی نیست مساله مبارکی است! اینکه تازه رجانیوز فهمیده است که باید به مسئله طلاق، اعتیاد و ازدواج در تهران توجه کند خوب است! حالا چه ربطی به انتخابات داشته باشد و نداشته باشد. در هر صورت وضعیت اجتماعی تهران خوب نیست و ناخوب تر آن است که آن ها که ظاهرا دغدغه انقلاب دارند و خودشان را اصول گرا میدانند نسبت به این مسائل بی تفاوت بوده اند در حالی که در بسیاری از این زمینه های اجتماعی گروه های دیگری مشغول به فعالیت اند و این ظاهرا انقلابی ها هم نه خود کاری میکنند و نه همکاری خاصی با گروه های فعال! باز خدا پدر حاج آقای قاسمیان را بیامرزد که چند وقتی است در این زمینه ها فعالیت هایی را در قرارگاه جهادی امام رضا انجام میدهند.
تحلیل های زیادی درباره انتخابات صورت گرفته است. عده ای گفتند تهران غرب زده شده است. عده ای گفتند این نتیجه ناشی از معامله گر شدن و سهمیه ای بسته شدن لیست و غیرانقلابی شدن اصولگرایان بود. در برجام شل شدند که از مردم رای بگیرند هم برجام را بیست دقیقه ای تصویب کردند و هم اینکه از مردم رای نگرفتند. اما مسئله به سادگی تصور گروه دوم نیست. این طور نیست که اگر اصولگرایان معامله گر نمی بودند یا در برجام محکم می ایستادند نتیجه انتخابات تغییر خاصی میکرد. حتی اینطور نیست که اگر حمایت های دانشجویی از لیست اصولگرایان وجود میداشت –که در این دور وجود نداشت و انگیزه دفاع از لیست نبود- این لیست رای می آورد. حتی تر این طور هم نیست که اگر جماعت انقلابی –نمی گویم «به اصطلاح انقلابی» یا «به ظاهر انقلابی»- به جای رسانه ها بین مردم میرفتند و درباره برجام صحبت میکردند اتفاق بهتری می افتاد.
نتیجه انتخابات تهران –و اگر با همین شیب پیش برویم نتیجه انتخابات 96- نتیجه قهری دو رویکرد کلی بود. رویکرد اول از جانب دولت بود و رویکرد دوم از جانب کلیت نظام. که در هر دوی این ها انقلابی ها نمی توانستند تاثیر خاصی بگذارند و اتفاقا در رویکرد اول دولت را هم کمک میکردند. رویکرد دولت، تصویر سازی از منتقدین و مذاکره کنندگان بود. اولی ها را عده ای بیسواد و افراطی معرفی کرد و به دومی ها مدال افتخار داد و بت شان را ساخت. کلیت نظام نیز با دعوت کردن به وحدت –و در عمل «سکوت»- عملا به تصویر سازی دولت دامن زد و منتقدین را عده ای کاسه داغ تر از آش و افراطی معرفی کرد. نتیجه این دو رویکرد به ناچار چیزی جز سردی و ناامیدی منتقدین نبود. این برچسب ها به خوبی در ذهن مردم جا گرفت. جناح انقلابی –نه اصولگرا- نیز رسانه خاصی برای رفع برچسب ها و بازتاب واقعیت نداشت.
حال سوال این است که از این پس باید چه کرد؟ برای مردمی که برچسب ها در ذهن شان خوب جا باز میکند چه باید کرد؟ آیا باید همچنان بر درستی حرف ها در زمینه سیاست خارجی تاکید کرد یا باید حوزه های دیگری را که اشکالات آن شاید کم اهمیت تر از برجام نباشد را بیشتر مورد توجه قرار دارد؟
از نتیجه انتخابات ناراحت نیستم اما طبیعتا از اینکه در لیست اصولگراها و خارج از این لیست عده ای بودند که شایستگی نمایندگی مجلس را داشتند و در مجلس غایب اند خوشحال نیستم!
تحلیل های زیادی درباره انتخابات صورت گرفته است. عده ای گفتند تهران غرب زده شده است و در همین اردوی تشکیلاتی امسال بسیج فنی شهبازی و اشتری میگفتند این حرف مزخرف است که تهران ضد انقلاب است و غرب زده شده است و طبقه متوسط شهری و از این حرف ها. اما به نظرم حرف بیراهی نیست و اینکه بخشی از اصولگرایان لااقل به واسطه انتخابات و سیلی محکمی که به گوششان خورده است تازه یاد این افتاده اند که همه چیز سخنرانی و موضع گرفتن و دشمن تراشی نیست مساله مبارکی است! اینکه تازه رجانیوز فهمیده است که باید به مسئله طلاق، اعتیاد و ازدواج در تهران توجه کند خوب است! حالا چه ربطی به انتخابات داشته باشد و نداشته باشد. در هر صورت وضعیت اجتماعی تهران خوب نیست و ناخوب تر آن است که آن ها که ظاهرا دغدغه انقلاب دارند و خودشان را اصول گرا میدانند نسبت به این مسائل بی تفاوت بوده اند در حالی که در بسیاری از این زمینه های اجتماعی گروه های دیگری مشغول به فعالیت اند و این ظاهرا انقلابی ها هم نه خود کاری میکنند و نه همکاری خاصی با گروه های فعال! باز خدا پدر حاج آقای قاسمیان را بیامرزد که چند وقتی است در این زمینه ها فعالیت هایی را در قرارگاه جهادی امام رضا انجام میدهند.
تحلیل های زیادی درباره انتخابات صورت گرفته است. عده ای گفتند تهران غرب زده شده است. عده ای گفتند این نتیجه ناشی از معامله گر شدن و سهمیه ای بسته شدن لیست و غیرانقلابی شدن اصولگرایان بود. در برجام شل شدند که از مردم رای بگیرند هم برجام را بیست دقیقه ای تصویب کردند و هم اینکه از مردم رای نگرفتند. اما مسئله به سادگی تصور گروه دوم نیست. این طور نیست که اگر اصولگرایان معامله گر نمی بودند یا در برجام محکم می ایستادند نتیجه انتخابات تغییر خاصی میکرد. حتی اینطور نیست که اگر حمایت های دانشجویی از لیست اصولگرایان وجود میداشت –که در این دور وجود نداشت و انگیزه دفاع از لیست نبود- این لیست رای می آورد. حتی تر این طور هم نیست که اگر جماعت انقلابی –نمی گویم «به اصطلاح انقلابی» یا «به ظاهر انقلابی»- به جای رسانه ها بین مردم میرفتند و درباره برجام صحبت میکردند اتفاق بهتری می افتاد.
نتیجه انتخابات تهران –و اگر با همین شیب پیش برویم نتیجه انتخابات 96- نتیجه قهری دو رویکرد کلی بود. رویکرد اول از جانب دولت بود و رویکرد دوم از جانب کلیت نظام. که در هر دوی این ها انقلابی ها نمی توانستند تاثیر خاصی بگذارند و اتفاقا در رویکرد اول دولت را هم کمک میکردند. رویکرد دولت، تصویر سازی از منتقدین و مذاکره کنندگان بود. اولی ها را عده ای بیسواد و افراطی معرفی کرد و به دومی ها مدال افتخار داد و بت شان را ساخت. کلیت نظام نیز با دعوت کردن به وحدت –و در عمل «سکوت»- عملا به تصویر سازی دولت دامن زد و منتقدین را عده ای کاسه داغ تر از آش و افراطی معرفی کرد. نتیجه این دو رویکرد به ناچار چیزی جز سردی و ناامیدی منتقدین نبود. این برچسب ها به خوبی در ذهن مردم جا گرفت. جناح انقلابی –نه اصولگرا- نیز رسانه خاصی برای رفع برچسب ها و بازتاب واقعیت نداشت.
حال سوال این است که از این پس باید چه کرد؟ برای مردمی که برچسب ها در ذهن شان خوب جا باز میکند چه باید کرد؟ آیا باید همچنان بر درستی حرف ها در زمینه سیاست خارجی تاکید کرد یا باید حوزه های دیگری را که اشکالات آن شاید کم اهمیت تر از برجام نباشد را بیشتر مورد توجه قرار دارد؟
