این متن را اینجا میگذارم که گم نشود...
با غریبه ها مهربان تر است، مطمئنم. شاید به خاطر اینکه خودش غریب بوده است هوای غریب ها را بیشتر دارد. آن ها که با سختی بیشتری میروند، آن ها که راه به راه پا نمیشوند بروند مشهد. یعنی توانایی اش را ندارند. مثلا پیرند، یا پول مشهد رفتن یا فرصتش را ندارند. یا به قول این شهری ها دهاتی اند. یا مثلا مسیحی و ارمنی اند. به گمانم امام رضا با غریبه ها مهربان تر است. توی فکرم مدتی با آقا غریبه شوم. دهه کرامت مشهد نروم. اصلا چند سالی حرم نروم. نروم؟ یعنی چند سال از آقا چیزی نخواهم؟ تکلیف حاجت هایم چه میشود؟ نه این نمیشود! مثلا میگویم دو سال حرم نمیروم. یعنی دو سال از آقا چیزی نخواهم؟ پس حرف هایم را به که بزنم؟ خب در عوض بعد از دو سال دیگر با آقا غریبه شده ام و آقا بیشتر هوایم را دارد. توی این دو سال تلویزیون که ساعت هشت پخش میکند «اللهم صل علی علی ابن موسی الرضا المرتضی، الامام التقی...» کانال را عوض کنم. نمینشینم که اشک بدود توی چشمم.
آقای غریب! دارم ادای غریبه ها را در می آورم. گیرم حاجت مرا به هر دلیلی نمیدهی! دوری ات را چه کنم؟ ندیدن حرمت را چه کنم؟ نیایم صحن انقلاب تکیه بزنم به دیوار ها رو به حرم و فقط تماشا کنم پس چه کنم؟ زانوانم باب الجواد تو سست نشود کجا سست شود؟ به شما سلام ندهم به چه کسی سلام دهم؟
گوش میدهم، خواهرم زنگ در را میزند، از مشهد آمده است. از پله ها بالا می آید بغلش میکنم، بوی صحن ها را میدهد. از او جدا میشوم. جدا میشوم که غریبه باقی بمانم. خواهرم اما به سمت من می آید و میگوید برایم چیزی آورده و دست میکند و یک تسبیح فیروزه ای رنگ سی و سه تایی از کیفش در می آورد. میگوید صحن انقلاب خیلی شلوغ بود. میگوید تمام صحن فرش بوده است. میگوید دستم حتی به پنجره فولاد نمیرسید ولی تسبیح را دادم دست خادم و این تسبیح که حالا به تو میدهمش با پنجره فولاد متبرک شده است. هدیه آقا به تو. سرم داغ میشود. هدیه آقا به من؟ منی که هنوز درست و حسابی غریبگی نکرده ام؟
***
همیشه با غریبه ها مهربان تری
وه عجب خیال باطلی:
گاه فکر میکنم که کاش
هیچگاه
با تو آشنا نمیشدم
آقای غریب! دارم ادای غریبه ها را در می آورم. گیرم حاجت مرا به هر دلیلی نمیدهی! دوری ات را چه کنم؟ ندیدن حرمت را چه کنم؟ نیایم صحن انقلاب تکیه بزنم به دیوار ها رو به حرم و فقط تماشا کنم پس چه کنم؟ زانوانم باب الجواد تو سست نشود کجا سست شود؟ به شما سلام ندهم به چه کسی سلام دهم؟
گوش میدهم، خواهرم زنگ در را میزند، از مشهد آمده است. از پله ها بالا می آید بغلش میکنم، بوی صحن ها را میدهد. از او جدا میشوم. جدا میشوم که غریبه باقی بمانم. خواهرم اما به سمت من می آید و میگوید برایم چیزی آورده و دست میکند و یک تسبیح فیروزه ای رنگ سی و سه تایی از کیفش در می آورد. میگوید صحن انقلاب خیلی شلوغ بود. میگوید تمام صحن فرش بوده است. میگوید دستم حتی به پنجره فولاد نمیرسید ولی تسبیح را دادم دست خادم و این تسبیح که حالا به تو میدهمش با پنجره فولاد متبرک شده است. هدیه آقا به تو. سرم داغ میشود. هدیه آقا به من؟ منی که هنوز درست و حسابی غریبگی نکرده ام؟
***
همیشه با غریبه ها مهربان تری
وه عجب خیال باطلی:
گاه فکر میکنم که کاش
هیچگاه
با تو آشنا نمیشدم
