عزیزکم! دخترکم! یادت هست آن روز را؟ آن روز اول مدرسه ات را؟ یادت هست گلم؟ برایت آنقدر از خوبی های مدرسه گفته بودم که صبح وقتی گفتم «بیدار شو اسماء جان امروز روز اول مدرسه است»، سر از پا نمیشناختی، وقتی از پله ها پایین می آمدی پاهای کوچکت در هم پیچید، افتادی و زانوان کم رمقت زخمی شد... من از زخمِ کوچکِ تو شکستم جانم، شکستم، پدرها به دخترشان، دخترهای کوچکشان خیلی حساس اند، خیلی. حالا امروز... با خونِ رگ های کوچکت که پاشیده به این خانه چه کنم؟چگونه سر کنم این دنیای بدون تورا؟
(#سوریه مظلوم)
از همه ی این دنیا پنجره های بسته اش نصیب من شد، نه ابرهای آسمان میتوانند جلوی بمب و موشک را بگیرند، نه خورشید این خانه را گرم میکند، نه نسیم فضایی برای نفس کشیدن می آفریند، نه دریا آرامش میدهد...
خودت بگو! به کجای این جهان بگریزم؟
(#سوریه مظلوم)
برای روزهای آوارگی شاید چیزهای مهم تری لازم باشد، اما از تمام وسایل آن خانه آوار شده من همین آلبوم عکس را نگه داشته ام. لبخند میزنی اشک میریزم، بازی میکنی اشک میریزم،نگاه میکنی اشک میریزم، تمام عکس هایت را مرور کرده ام در این روزهای آوارگی... یک بار دیگر برایم نمی خندی؟
(#سوریه مظلوم)
