آری! این چنین بود برادر
متن را شروع میکنم به خواندن، هم زمان صدای شریعتی را هم گوش میدهم، نمی دانم چه چیزی در انتظار من است، نمی دانم شریعتی از چهل سال گذشته میخواهد چه به من بگوید؟
میگوید که میخواهم خاطره ای بگویم، خاطره گوی خوبی است انگار، شریعتی آرام، شمرده شمرده، تقریبا رسمی و با صدای رسا صحبت میکند، چنین صدایی را از او انتظار نداشتم، لحن و صلابت و رسمی بودن صدایش مرا یاد سخنرانی های چمران می اندازد. فکر میکردم شریعتی تندتر از این ها صحبت کند، یا اینکه صدایش انقدر بم نباشد!
حین خواندن کتاب چندیدن بار به وجد آمدم آنچنان که حیفم آمد بعضی جاها را سریع رد شود، ماندم، دوباره خواندم، فکر کردم و گذشتم. بعضی جاها تعجب کردم، بعضی جاها شریعتی را در ذهنم متهم کردم، بعضی جاها از دستش شاکی شدم...
تمام که شد با خودم گفتم چقدر جای شریعتی ها بر منابر این روزهای مساجد خالی ست.
آخرین باری که مسجد جامع شهرمان رفتم، رئیس حوزه علمیه ی شهرمان در مورد مسئله ای به نام "عقیقه" صحبت میکرد و مدام از خودم میپرسیدم که "عقیقه" چقدر درد این روزهای مردم کشورم است؟ و آیا برای این همه گوش که در مسجد جامع شهرم نشسته اند حرف بهتری وجود ندارد؟
شریعتی آن حرف ها را در بیست و یک رمضان سال یک هزار و سیصد و پنجاه زده است...
سلام
اری برادر
این چنین بود
ما متهیم قطعا و یقینا
میشینی کتاب متاب میخونی نمیای چت؟واقعا متاسفم(ببخشید فضای جدی پستو خراب کردم:))))